Gemeenteambtenaren, Wethouders, Minister-President, de afdeling zorg van het Ministerie van VWS, de Staatssecretaris en de Minister, die tegen elkaar zeggen dat het allemaal goed komt. Helaas spreken ze nauwelijks met de mensen waar het om gaat: de zorgvragers en de mensen die dagelijks de zorg uitvoeren.

 

Of ik met spoed een afspraak kan maken.

Een vader van 75 en zijn zoon van 42. Gewone mensen met een klein inkomen. Ze weten niet wat te doen. Zijn zoon, zijn broer (45) heeft zelfmoord gepleegd, heeft zich opgehangen. Of ik hen kan helpen met de afwikkeling van de zaken die spelen bij een overlijden.

Het verhaal erachter.

Een gewone modale man, gewoon werk met een modaal inkomen. Getrouwd met een gewone vrouw die met een 0-urencontract werkt bij de Thuiszorg. Ze krijgen een zoon (nu 15), zijn gelukkig, hebben zin in de toekomst en kopen een huis.

4 jaar geleden gaat het bedrijf waar hij werkt failliet. Hij komt in de WW. Het lukt hem niet om nieuw werk te vinden. Zijn vrouw raakt ook haar baan kwijt omdat de  Thuiszorgorganisatie waar zij werkt niet goed uit de aanbesteding van de zorg is gekomen. Het lukt haar niet om regelmatig werk te vinden. Het gezinsinkomen vermindert met 60%. Ze kunnen de hypotheeklasten en de ziektekostenpremie niet meer opbrengen.

Hun huis wordt door de Bank verkocht. Blijft een restschuld van € 20.000,-. Daarbij is ook de auto verkocht en daarvan blijft een restschuld staan van € 8000,-. De totale schuld wordt € 28.000,-. Omdat ze onvoldoende inkomsten hebben en de aflossingen te laat betalen loopt de schuld op tot € 30.000,-. Ze schamen zich, weten niet hoe ze verder kunnen.

Ze moeten verhuizen naar een goedkope huurwoning in een buurt waar ze eigenlijk niet willen wonen. Komen in de schuldsanering nadat ze failliet zijn verklaard en krijgen per week € 60,- voor boodschappen en kleding. Ze worden verwezen naar de voedselbank. Ze voelen zich vernederd door de curator met de voortdurende controle en schamen zich voor hun omstandigheden.

Door alle toestanden komt de relatie op scherp te staan en gaan ze scheiden. De zoon blijft bij moeder wonen. Hij moet het huis uit. Het lukt hem om tijdelijk een kleine caravan te huren op een camping in de buurt. Hij heeft niets meer, alleen een oude fiets waarmee hij 25 minuten moet fietsen om boodschappen te doen. Door schaamte en isolement verliest hij zijn vrienden en vermijdt hij contact met familie. Het wordt hem allemaal teveel. Een poos geleden heeft hij zich opgehangen.

Nu moet alles worden afgeregeld. Vader en broer proberen dat te doen. De schulden komen ten laste van de moeder en haar zoon. Er is een notaris of advocaat nodig maar vader en broer kunnen dat niet betalen. Ik heb met hen de boel op een rij gezet en met een bevriend advocaat het zo goed en kwaad als kan afgeregeld.

Intussen praten de ambtenaren, de Wethouders, de Minister-President, de Staatssecretaris en de Ministers rustig verder, zeggen tegen elkaar dat alles goed komt en gaan verder met hun dag.

 

Almelo, maart 2015,

Jan van Gorkum,

Directeur ‘Dichtbij, gewoon geluk’